Ha gayret bu sefer olacak

Gözümü açmamla beraber kendimi ağlatılışlıklı, hırpalanışlıklı, sündürülüşlüklü (okuyabildiysen aferim) bir hayatın içinde bulunca bazı kurtuluş planları yapmaya başladım. İki özenti planı tasarladım da tasarladım.

1: Sıkı bir intiharla iz bırakarak git, öle düdük gibi kalsınlar.
2: Evden kaç, kerane bile burdan iyidir (Türk filmlerinde çok eğlenceli yerler gibi görünüyordu )

İntihar için denediğim yöntemlerden biri pencereden atlamaktı ama meğer bizim ev birinci katmış. Çivileme atladığım halde yeterli ilgiyi toplayamadım, bir tek duvarın üstünden bir kedi miyavladı hepsi bu, üstümü çırparak eve girdim. Kendimi hırtlaklamayı ileri ki bir tarihe erteledim.

Eskiden konduğumuz evi yaparken o kadar acele etmişler ki bu evlere neden gece kondu dendiğini o eve bakarak anlayabilirdin.
Evin duvarlarından fışkıran; yarı kesilmiş yarı kesilecek demirler, eviyeli yatak odası, içine tuvalet yapılmış mutfak, ilk baharda yatağımın kenarından çıkan; eğrelti otları, ebegümecileri, tilkiler, boz ayılar.
İşte o unutulmuş demirler, intihar planımın ikinci yöntemi için bulunmaz dar ağacıydı. Annem onları elek, tava, kuru sebze asmak için kullanıyordu. Şimdi İtalyan tarzı mutfaklarda da tavaları, kepçeleri tavana asmıyorlar mı ? Hah öyle işte. Moderen görüşlü anacım bir gecekondu da Geovanni Ballare stili takılıyordu.

Önce oturup bir mektup yazdım, gayet klişe:
-biliyorum ben sizin çocuğunuz değilim, kimbilir nerde buldunuz beni, bıktım bu hayattan, artık yaşayamam... az sonra buralardan gidiyorum sonsuza dek elveda.. siz mutlu olun yeter ki zaten olursunuz da.. hiç yani ölümüme üzülecek değilsiniz ya... kendi çocuklarınız ölse neyse ama ben kimim ki evlatlık..ben yine de sizi seviyorum siz beni sevmeseniz de.. tabi kendi çocuklarınız var beni niye sevesiniz ki... ben yinede sizi sevi...diye giden aslında amacı "çabuk biri gelip beni ipten alsın, nerdesiniz gebermeyesiceler" olan bir nevi S.O.S sinyali.

Deli gibi ölmek istesem de çılgın gibi de yaşamak istiyorum. Sanki masuscuktan ölür gibi yapıp kaza ile öleceğim. O kadar karışık ki çocukça, salakça ama sonucu sahice. Bekledim gelen giden olmayınca annemin örgü iplerinden ördüğüm, bir düz bir ters selanik modelli asma aparatını demirlere geçirdim ve" bismillahın bisminde, hadi bağalım zebanilerle papaz kaçtı oynamayaa" diye atladım. Örgüden yaptığım zıkkımın kökü uzadı hoop dipteyim, sondayım, depresyondayım.
Bu sefer daha azmettim, kalın bir ip aradım bahcede üzerine abimin takla atan güvercinlerinin kaka yaptığı urganı buldum, hem bir hareketle iki mesaj vermiş olurdum "bakın işte aynen bu guşlar gibi hayatımın içine sıçtınız"
İpi bir güzel münasip yere bağladım hala da minik bir umutla kapıdan annemin gelmesi için dua ediyorum. Beklemelerim sonucunda annem geldi ! Tuh tuh oysa ne güzel hazırlanmıştım nerden de çıktı.
Annem terliğini popoma sertçe indirip zaten dandik olan intihar şevkimi yok etti, ciddi acıdı, can tatlıymış.

Bir başka gün Trt2 de izlediğim buz pateninden etkilenip akşama "bende buz patenine gitmek istiyorum" diye tutturdum. Tabii babam, yağlı bıyığını kulaklarının arkasına taraya taraya güldü ve elindeki tesbiği daha hırsla döndürmeye başladı, o tipsiz tipini görünce yine intihar edesim geldi.
Bu sefer O'nun odasında ki; duvarlara dizili silahlar, Rambo kemerine sıralanmış mermiler, hergün tozu alınan işlemeli kasaturalar, halk oyunları ve kılıç kalkan ekibi arasında oturup eylem planladım.
Tüfeği aldım Rambo'dan bir tane mermi çektim aha içi boş, bi daha, oda boş ! buda boş ! hepsi boş ! vay gösterişçi pala vayy millete boş mermilerle hava atıyon.

Olsun kendi mermimi kendim yaparım "kendin doldur kendin öl"
Mermi doldurma makinesini alırım, boş kovanı koyarım, biraz barut, biraz saçma al sana dıkşın dıkşın.
Bu seferde barutu bulamadım. Gidip eski hamamın orada ki kiremitçilerin Osman emmiden 500 gram barut alsam işimi görür.
Ama şimdi kız başına o mıntıkaya nasıl ulaşacağım ? Bi kere o sokak erkek sokağı, üstelik hepsi nasıl oluyorda oluyorsa akrabam oluyor. Anında radara yakalanırım. Bu da bir seçenek, belki de aradığım intihar o radarın sinyalinde gizlidir.
Bunları düşünürken acıktığımı farkettim. Canımda nasıl puding çekmişti gidip iki dakkada yaparım sonra gelir ölürüm dedim. Pudingi yerken hayatın anlamını hatırlayıp ölmenin anlamsızlığını keşfettim.
Böyle böyle defalarca intihar planlayıp, ufacık bahanelerle vazgeçtim. Hala yeni yöntemler arayışındayım, bildiğin afilli bişey varsa haber et.

ftgrf