Mutsuz kadın yoktur az dayak vardır

   Annem ve yengelerim geceden evrile çevrile dövülüp  sabah olanları, neden dayak yediklerini muhakkak birbirlerine anlatıyorlardı.
 Dayak yemek istenilen bir şey değildi emme, yapacak bir şeyde yoktu. Çünkü bir torba çel çocukla baba evine gitmek görülmüş duyulmuş şey değil. Eskiden okumak olaydı şimdi hanım hatun olduydular. Vereceklerdi kocaya bir tomar maaş bak bakalım o zaman kaldırıyo muydu elini. Hem kadınında kabahati vardı yok muydu? Koca dediğin zaten dürzü,ona sebep mi lazım?

Pilavı susuz pişirdin diye de döver,  sulu pişirdin diye de. Bulgurdan pilav pişirsen neden pirinç yapmadın diye parlar, pirinçten yapsan neden bulgur yapmadın diye.  Hadi bir ters cevap ver. Hadi bir manalı manalı bak. Valla Allah yarattı demez şakağana indirirler sumsayı.

Yıllardır kahramanlarına bizzat eşlik ettiğim, yer yer başrolü kaptığım hikayeler bunlar. Belki bunca sene bunları yaşadıktan sonra erkeğin efendiliğine, kadının suskunluğuna, çocukların ürkekliğine alışmış olmam beklenebilir. Ama yok her tekrarında yeni yaşıyor muşum gibi geliyor. Tarihin en eski hikayesi olduğu halde her anlatılışında aynı soğuk etkiyi yaymaya devam eden ölüm gibi.

Kızıyorum. Dayağın üstün tarafın konuşma stili olmasına kızıyorum. Havada uçan kazlara bile türkü yazabilen, evcil hayvanlarını çıkarttıkları seslerle ikna edebilen adamların sıra eşleri ve çocuklarına gelince beş parmaktan, inen tepikten başka iletişim şeklini becerememesine öfkeleniyorum. Tam öfkenin hapishanede olan kadınları çok iyi anlama seviyesine kadar yükseliyorum ki hoop kadın kahkahaları beni yükseldiğim yerden indiriyor. Amcamın ortanca eşi eline bir tencere arkası almış, yardırıyor:
-Dane dane benleri var yüzünde yüzünde, can alıcı bahışları gözünde gözünde gözünde.

Az önce ağlaşan mağdur kadınlar gemici düğümü gibi düğümlenmiş varislerinin ancak çiftetelli oynadıkça açılacağını söyleyen doktorun dediğini yapıyor, sallıyorlar göbeciklerini, kırıyorlar gerdanlarını. “keşke olaydıda döveydi” demeye bayılan halamda katılıyor aralarına.

 Bir vakitler, bu dengesiz yaşantının sadece benim çevremde olduğunu sanırdım, ta ki; sabah-öğle-akşam her yayın saatini kuşatmış kadın proğramlarını görene kadar.
Bu proğramların nevalesi insanları şimdi daha iyi hissediyorum; umutsuz ev kadını seyircileri, yüzü kağıt maskeli elemanları, halay ekibini, basma etekli, 6 bebekli, yüzü kezzaplı kadını, "haydi" dendiğinde sahneye fırlayan türkücü Nebahat Çiftetelli'yi, bas bas bağıran, hem gülen, hem ağlayan dengesiz kadın sunucuyu. Hepsini hepsini yakından tanıyorum.

Bütün bu tarifsiz alametlerin nedeni, ya dayak mutluluk hormonu salgılatıyor, çünkü dayak yemeden geçirdikleri 3-5 saat onlar için bir kazanç. İmkansızlıklar nasıl yeni keşiflere kapı açıyorsa, dayak yiyen kadınlar küçük şeylerden mutlu, komik, umut dolu insanlar oluyorlar.
Yada bu ülkede ki insanların 3 te 2 si manik. Şiddetle büyüdükleri evden şiddet olan başka eve gidiyorlar. Dayak atmayan, dayak yemeyen, dayak görmeyen yok. Kanıksıyor, benimsiyor, aksini düşünemez hale geliyorlar. Bilmiyorlar ki bu arada ruhları hastalanmış. Neyse boşver hadi gidelim Esra Ceyhan'la şıngır mıngır'a

Banada çok neşeli olduğum söyleniyor, hayatımı kakarayla, makarayla geçirdiğim düşünülüyor. Çünkü ben burada keyfim gıcırcılık oynamaya çalışıyorum, mağduriyet hikayesi yazmak ve okumak kimse için yeni birşey değil, benim mağduriyetimin seninkinden bir farkı yok. Zaten kendimi şu yukarda ki anlattıklarımın dışında tutmuyorum.
Bu hastalıklı toplumu bir insan olarak düşünürsek ben onun işaret parmaklarıyım. Klavyeye basan, işaret eden parmakları. Bu kadar enerji doluysam, gülümsüyorsam, güldürüyorsam bu benim allahın hastası, şizofreni, bölünmüş kişiliği olmadığımı göstermez. Belkide tam bunlara işaret eder.

tir tir tir