Ben her gece pişman olurum

Birileri söylerya hani "ben yaptığım hiç birşeyden pişman olmadım diye" keşke bende böyle söyleyebilseydim, keşke...

Oysa ben her günün bitiminde pişmanlıklarımı kucağıma alıp uyuyorum. Ertesi gün sarılacağım pişmanlıklardan haberli...Nelerden pişman olmuyorum ki.

Sevmekten pişman oluyorum, arkadaş olmaktan, içimi açmaktan, sır vermekten, aşık olmaktan, susmaktan, konuşmaktan, kaçmaktan,görünmekten...Şu an hala yaşamayı seçmiş olmaktan..O demirdeki ipte sallanıyor olmalıydım...Nasılda korkakmışım nasılda...Ben bu gece ölesiye nefret ediyorum kendimden, öldüresiye nefret ve hala korkağım çok korkak.

Sevdiklerimi tek tek yitiriyorum, kendi ellerimle, bilerek..Sevdiğine pişman olmasını istiyorum, tıpkı benim gibi..Off off ne kasvetliymiş yaşamak, ne utanılasıymış, ne kalın sesliymiş, ne kahrolasıymış...Nasıl bu hale geldim ben ? Nerde başladı yanlış adımlar ? Ne zaman örmeye koyuldum "iki ters, üç ters daha olmadı yedi terste benden " modelini ? Neden gittikçe batıyorum, uzanan eli tersleyip tersleyip ? Sahi..Ben nerdeyim ?

Sevdiğimi söylemeyi de sevmiyorum artık...Seni seviyorum demek ne çok yıpratırmış adamı...Ne çok varmış avcısı, sevmenin..Ne çok kalp kurdu varmış meğer ve nasılda açlarmış..Hayatı öğretmedin ki bana anne... Ah anne sen

pilav yapmayı bile bilmezsin ki hayatı bilesin..Kızım; deseydin..İnanma, ısıtma içini sıcak kelimeler fısıldayan yalancılarla, söyleme sakın sevdiğini emmesinler ışığını, sonra alay ederler seninle,karanlıktasın diye...Üzülmezler bilmezsin, anlamazlar dilinden...ağlamanı severler, gülümsemenden çok...bedenini severler, şiirlerden

ziyade...yok anne yok suç sende değil günahını alıyorum gece vakti..Bak bir pişmanlık daha.. koynumda yer kalmadı..

İnsan gittikçe yanlızlaşırmış, gittikçe geçimsiz olurmuş...Sevmezmiş kendisini,sevmezmiş koşanları, gülenleri, renkleri..Belliki istisna beni es geçiyor...Pişmanım çok pişmanım..Buralara geldiğime, rahatsızlık verdiğime, yazdığıma yazacağıma ...