Nazardır nazar

İnsanların beni Türkan Şoray diye çağırdığı yaşlarım.O yaştaki esmer her İç anadolu kızı çoğunlukla Türkan Şoray'a benzetilir ya işte o mesele.Annemle çayır çimen geze geze bir ırmak kenarına park etmiştik ki yemyeşil gözleri olan bir kadın tepeden tırnağa süze süze yanıma yaklaştı.

-Kimin gızısın ?
-Naha şu yanımdaki kadının
-Kimlerdensin ? -Ebegömecigillerden.
(annem susuyor, seyirci kontenjanında)

Bu; yaşın kaç, kilon kaç, boyun kaç faslından sonra kadın,kafa ajandasına aldığı notlarla yanımızdan gitti.Bizde eve döndük.

Akşama doğru aniden rahatsızlandım.Göğüs kafesime sanki barikat kurulmuş ve derin nefes alamaz olmuştum.Önce; bugün aldığım oksijeni kaldırmadığımı düşündüm, ama gittikçe boğulmaya ve nefesimi barikattan aşıramamaya başladım, fenalaşıp acile kaldırıldım.Oksijen bağlandı. Doktor astım,zatürre gibi hastalıkların araştırmasını yapsa da o anda bir bulgu elde edemedi. Biraz düzelince bir kaç ilaçla eve geldik. O ana kadar sadece dizlerini döven annemin jeton hemen düşmedi ama akşam başımda otururken birden Arşimet'in "euraka euraka" nidası gibi çığlığı bastı.Bulmuştu; öğlen vakti dere kenarında ki yeşil gözlü fettan kadının nazarı değmiş, küt diye devirmişti aslan gibi kızı.

Ertesi gün büyük bir mahalle ayini başladı.Amcamın iki karısından biri "Üzerlik" denen ve büyülü güçleri olduğuna inanılan çok kıymetli otu başımda yakıyor,kızılderili gibi etrafımda dolaşıyordu. Öteki muska kolleksiyonunu deli kızın çeyizi gibi yakama,paçama,duvarlara ilştiriyor, pu pu pu puuuu diye tükürüp yerini sağlamlaştırıyordu.Ablam çokk uzaklarda adına"dede ocağı" denen bir yerde yaşayan zatı görmeye ve yıldıznameme baktırmaya gitmişti.Döndüğünde kurtulacaktım bu musubetten(!)

Ben ise olanı biteni gözlerimde ki sönmüş ışıkla izliyor ve aylarca sürecek korkunç bir hastalığı çekmeye hazırlanıyordum.Gün geçtikçe nefes alıp verişim başka odalardan duyulmaya başlamıştı.Şimdi bu yazıyı okuyan varsa derin bir nefes alıp versin işte o nefes en değerli hazineymiş.Ben onu kaybetmiştim ve milim milim aldığım ufak nefeslerle yaşıyordum.Annem sürekli ağlıyor, öleceğimi düşünüp kendini nereye sığdıracağını bilemiyordu.Babam; erkekliğin kitabında panik yok felsefesi gereği halime fazla aldırmıyor "bişeycik olmaz ben neler atlattım askerdeykene bir gün.... diye güya annemi teselli edecek kötü anılarını anlatıyordu.

10 günün sonunda abim geldi. Herkesten daha mantıklı abim (kötünün iyisi) beni çökmüş ve çaputa benzemiş halde görünce gözleri doldu.Üzerimdeki otları, samanları, muskaları temizleyip kucağına aldı "Eğer fiziki bir hastalığı bulunamamışsa o halde hemen onu psikiyatr'a götürmeliyiz" dedi.Başımda yas tutanlar,ağlaşanlar arkamızdan bakıp konuşuyordu:
"psi ney psi ney ? nereye götürüyormuş ? psi bişeye götürüyormuş.

Doktorum o güne kadar gördüğüm en güzel doktordu.Pamuklardan güzel yüzü ile bana bir kere bakması ile ilk nefesimi almıştım.Kısa sürede teşhisi koydu ağır depresyon....
Nedenleri;başarılı bir öğrenciyken okuldan alınmam, bu kızgınlıkla yıllardır babamla aynı sofraya bile oturmamam nihayetinde toplumdan kendimi dışlamam diye gidiyordu.  Esas neden aşktı..bilemediler tabii
..............................

Ayağını yere daha sağlam basmak için en az bir kere dibe vurmalısın.Benim dibim bu hastalıktı.Bana çok şeyin değerini üstüne basa basa, çize çize öğretti.7 ay süren tedavi sonucunda eskisinden daha sağlıklıydım.Hayata; bambaşka açılardan bakarak yeniden başladım...