Beni affetme !

Ben; senin bana verdiğin değeri hiç haketmedim.Yıllarca beni her gördüğünde, önce gülümsedin sonra selam verdin.Sanki güneşi görmüş gibi sıcaktı yüzün.....

Herşeyini paylaştın benimle, kederini,sevincini,sevdanı,utancını... sanki aynı sokakta misket oynadığın , aynı okula gittiğin ,aynı bardaktan su içtiğin çocukluk
arkadaşındım .....Hep senden bekledim merhabaları, tıpkı bunca yıldır herkese yaptığım gibi......belki huysuz bir ihtiyar gibi katlanılmaktı derdim belkide,sevilmenin acemisi, sevmelerden habersiz şimarık bir kızdım ben... çözemedim..

Bencil olan bendim, ilgi bekleyen bendim.Oysaki , ne hint kumaşıydım, nede fasulye.......

Biliyorum tükettim seni ve kendimi.... Canlıların sırtında yaşayan ve acıktıkça onları gagalayan tembel kuşlar gibiydim.Her gaga darbemle acıdı canın ve ben her seferinde "Özürdilerim" diye susturdum seni.Bilseydimki aslında kendimi yiyormuşum,yine bencilce vazgeçerdim doymaktan...

Beni affet demek,özürdilerim demekten kaç gömlek üstünki? Diyelimki beni affettin yine gülümseyecekmisin eskisi gibi ? Selam verecekmisin ,değersiz bedeninde kendine köşkler kurmuş bu bencile?...Canını acıtmasına rağmen sırtında taşıyacakmısın bu açgözlü kuşu ? Gözyaşlarını kurşun gibi taşıyan bu avcıyı, bağrına
basabilecekmisin ? Tıpkı hayallerindeki gibi...

"Beni affet" demeye, ne gücüm, ne yüzüm, ne hakkım, nede kelimelerim kaldı..Bu yazıyı okursun belki, farkındayım yine özür dilemeye benzedi ....ama bu sefer affetmeni istemiyorum.Bu sefer bedel ödemek istiyorum.Öncekendimin, sonra senin biçeceğin bir bedeli...